Javell... (LANG)

Ord...

Eg leste nettopp ein blogg der ei skreiv at hu va så lei av ord. Eg for min del blir bare meir å meir glad i ord.

Eg å Dagbjørg diskuterte dette ein kveld – vårt forhold te ord. Sammenhengen va den nye NT-øvesettelsen, der ett av mine store klagepunkter e bortfallet av ordet ”hyrde”. De ska eg komma tebage te litt seinare. Eg innser at eg på de jabna har ein personlighet som e någe mer henfallen te høykirkelighet enn di fleste andre på min alder som ikkje e katolikkar, men de va ikkje poenget.

Dagbjørg sitt poeng va, så vidt eg huske, at for henna handla de ikkje så møje om ordå, men om innholdet. Det handle selvfølgelig om ka type menneske ein e. Eg for min del syns at SMS-Bibelen, for eksempel, e någe stort tull – no offence viss der e någen her så lige den godt – for meg e ordå ein del av opplevelsen, på mange mådar ein del av innholdet. For meg E der ein forskjell på ”Jeg er den gode hyrde” å ”Jeg er den gode gjeter”. Eg forstår jo selvfølgelig at innholdet teknisk sett e de sama, men den fysste setningen e ”finare”, å skape for meg et vakrare bilde av ka setningen sitt innhold innebære.

Eg e ein ord-person. De e derfor eg har sia på sia på sia me håndskrevne sier, å kilobyte på kilobyte me Word-dokumenter me allslags ditten å datten så eg har skreve. Eg elske å bruga ordå eg har fått. De e sjølve ordå, bildene å følelsane di framkalle, eg bryr meg om. De va derfor norsk på mange mådar slutta å ver kjekt når analyse kom inn i bilde. Eg kan tolka ein tekst, men eg vil gjerna ha meg frabedt å få ein fasit på kordan ein ska tolka ein tekst. Koffor analysera ting i hjel?

Ord kan brugas te så møje. Di kan uttrykka følelsar, di kan skapa følelsar, di kan gleda å såra, knusa å bygga opp. Ord sette fast å holde igjen, eller bevege å forandre. Ord skape grunnlag for relasjon, å binde mennesker samen. I ytterste konsekvens: Ka e rase, aent enn ord? Ka e språk og nasjonalitet, aent enn ord?

For någen månar si fekk me hørra ein heilt nye sang i Rægekjerkå. Unni Eriksen, for di så vett kem de e, hadde skreve teksten, å Liv-Heidi og Owe Lie-Bjelland laga melodien. Eg syns sangen va nydelige, å e veldig lei meg for at eg ikkje har fått hørra an framført merr enn ein gong. Sangen hette ”Ord” å refrenge går sånn:

”Takk for ordene du gir meg
I din nærhet får jeg trøst
Herre, jeg ber:
Gi meg mer av dine ord
Jeg trenger å høre din røst”

Sangen handle om ordå Gud har gitt oss, te takk, te kvile, te fred, te lovsang. An handle om Guds ord, og om ordå me får frå Gud frå dag te dag, å om ordå me kan gje tebage.

Gud har gitt oss ord – å någen av oss (eg rekne meg sjøl som et eksempel her) har an gitt ein spesiell kjærlighet te ord. Unni e ein av di – Asle, Trygve å Astrid, mine norsklerarar på ulike tidspunkt di siste fem årå, e andre.

De har ittekvert blitt ein slags fy-ting å ver glad i ord. De har blitt ein politiker- og presteting å ver glad i ord, å ingen av delene e positivt. E ein politiker-glad i ord e ein handlingssky, og vil bruka ord, møje ord, for å dekka øve mangel på handling, eller mangel på handlingsvilje. E ein preste-glad i ord, bruke ein møje av di, e kjedelige å torre, å e irrelevant.
Ingen av delene e heilt sant. Case in point: Dagfinn Høybråten og Sindre Eskedal.
Dagfinn e ein dyktig politiker, men de e ikkje før du har hørt an tala ”live” at du verkelig forstår ka denne mannen kan. Fysste gang eg sko hørra Dagfinn tala, va eg kjempeskoffa for at de va han å ikkje ein aen statsråd som kom. Eg kjente han kun av navn, som helseminister, å eg va sikker på at han kom te å ver dødskjedelige. Han va ekstremt flink, å alt aent enn dødskjedelige. Han engasjerte, provoserte å inspirerte – alt på ein ti-femten-minutt lange tale. Han e ekte, engasjert og ærlig. Han snakke – fordi de e de politikara jørr – å han jørr någe med det – fordi det ska di og jørr. Han e ein av dei så gir meg tru på framtiå, med sine ord, å me handlingane bag ordå
Sindre e ein flott prest – han e i godt selskap me mange, mange andre, de e eg sikker på. Di e unge, di e kule (ikkje tvungent kule, di bare e sånn), di e kristne, å di går frivillig i kjole kver søndag. Sindre kan dette me ord. Han preke så bra, de går te hjertene, de ska eg lova deg. Han fekk konfirmantkullet før meg te å garantert huska litt av sin konfgudstjeneste: ”Bæææ”. Han fekk mitt kull te å huska litt av sin konfgudstjeneste, ved hjelp av et bilde av et fotballag å sesongbillett te Stavanger stadion. Han kjenne sitt publikum – alltid – å vett ka han ska sei å koss han ska sei de. Eg vil tru der ligge møje arbei bag preikene hans – men di e nesten alltid på kornet å heilt som di ska og bør ver. Han e ein av dei så inspirere meg i kristenlivet, me sine ord, å me personen, den ekte, ærlige personen, han e bak ordå sine.

Rudi Myntevik har ein sang som går omtrent sånn:

”Gud, se bak mine ord
det fins et liv
som vil ære deg
Mitt ønske er
at min sang
kan stige opp til deg
som lyden av min tilbedelse”

Tilbedelse e handling, de e livene våre, de handle ikkje bare om ke me seie, de handle om kem me e å ke me jørr. Rudi har og sagt de, at lovsang i beste fall e lyden av vår tilbedelse. Derfor, nettopp derfor, kan ikkje kjærlighet te ord stå aleina. Ord må følgas av handling, ellers e di ”drønnende malm eller en klingende bjelle”, for å sitera 1. Kor. 13, 1. Ord må følgas av kjærlighet, og konsekvensen av kjærlighet e handling. Konsekvensen av kjærlighet te sine medmennesker e at ein jørr alt ein kan for at ens medmennesker ska ha de bra eller få de bedre. Derfor e de viktig for oss, ikkje bare som kristne, men i de heila tatt, som mennesker, at me lar handling følga ordå våre.
Kjærlighet te ord betyr for eksempel at ein ikkje ønske å bruga di te usannhet. Har ein ein sånn kjærlighet te ord, har ein og kjærlighet te innholdet av ordå sine, å då fordre ord handling.

For ein som ikkje føle de på same måde som meg vil mine tankar om ord virka fremmane å spesielle. Men tro meg, adle har någe di føle de sånn om. De besta eksempele eg kan komma på e musikk, men kvert menneske vett ke di sjøl sette høgt.

Ord e viktig for meg. Eg snakke store, store mengder av di. Eg skrive store, store mengder av di. Gud har gitt meg ord, å evnen te å gleda meg øve di. Han ser nok ikkje så lyst på at eg (foreløpig) rynke på nasen øve 2005-øvesettelsen av NT, men han ser nok og at gleden min vil bli ennå større når eg får vent meg te de nya språge å den nye flyden. Eg glede meg te å ta fatt å bli vande.

Men, for å komma tebage te begynnelsen; eg komme te å savna hyrden. Eg huske at når eg va liden, lerte di oss på syndagsskulen om forskjellen på gjetar å hyrde. Ein gjetar, de konne ver ein så va betalte for å passa på sauene, å de va derfor han sprang vekk når løvå (eller ka slags vilt dyr de nå va) kom, for han hadde ingen interesse av sauene. Hyrde, de hette de viss han så eigte sauene passte på di sjøl. Han eigte sauene, va glad i di, hadde interesse av di. Derfor blei han hos di sjøl når løvå kom, for å passa på di. Eg vett ikkje om desse definisjonane e historisk og/eller lingvistisk korrekte, men de va ein søde måde å tenka på. Å som eg nevnte tidligare, ”hyrde” gir meg et vakkert bilde. De gir meg sangen ”Jesu lille lam jeg er” på hjernen, samt et glansbilde-bilde av Jesus me mørkblondt hår å skjegg, svakt rød kjortel å blå kappe som holde et lam øve skuldrene sine. Å ein visshet om at lammet, de e meg.

Jesus e uansett min goe hyrde.

Javell...o.O

Javell... Thomas Wilhelmsen linke te min anmeldelse av Impuls-CDen på gjenlyd.no! Haha, I win! Eg e kjempeseriøse! Å sånn! Elle någe! ...men de e litt kult fordeom... Å definitivt kult for Gjenlyd at folk begynne å veda om siå, ikkje minst sånne som Thomas. Ka nå enn "sånne som Thomas" sko bety...

Mitt nye uttrykk e for tiå: "Vold mot kvinner!" Ikkje spør, du vil ikkje veda...

Jobben va kjempetøffe, har eg forresten nevnt jobben? Haha, de e ganske løye... Ok, på mandag va eg å mor å far ude å handla, å eg spurte i diverse butikkar om di trengte folk, som selvfølgelig ingen gjorde. Ein skobutikk me går forbi har lapp i vindue: "Lørdagshjelp ønskes omgående." Eg inn der, vettu, seie at eg ikkje har CV elle någe me meg, men e sinnsykt interesserte. Hu ringe opp te sjefen, som komme ner å bare: "Hei, du vil jobba her?" Eg bare: "Ja, gjerna!" Så gjentar eg at eg ikkje har CV eller någe me meg, men kan komma innom me de.
Han: "Nei, nei, de e ittj de som står på pappiran som e de viktiaste, de e om du e hær når du ska å dem dær tingan!"
Eg: "...okay..."
Han: "Så du kannj jobb så mang lørdaga så muli?"
Eg: "Jepp, helst litt ittemiddaga å sånn og.."
Han: "Vi kannj sje ka vi får te. Kannj du komm på onsdagen?"
Eg: "...DENNE onsdagen?"
Han: "Ja."
Eg: ".....??? Eh. Ja?"
Han: "Fint, onsdag ti te fire."
*tar meg i hånnå*
Han: "Ja, ka hete du, forresten?"
Eg: "Sigrid Rege."
Han: "Ok. Onsdag, ti te fire. Hær e korte mitt å sånnj, så har du tellefonnommere å sånnj."
*han går opp for å spisa ferdig lunsjen sin*
Eg (te mor som prøve sko): "Eg trur eg nettopp fekk jobb."
Mor: "???????"

Haha, konge, jaffal. Jobb va kjekt, kjekke folk å masse kunda, å eg fikse egentligt dette ganske bra så langt. Ska på jobb igjen på lørdag, så be å kryss fingra å sånn!

Ellers har eg å Helge våre i lag i ett år i mårå, så de ska feiras me middag å litt sånn, trur eg, blir sikkert kjekt:)

Udenom de... Eg trenge fortsatt flerne spørsmål te Rudi, så fyr igang!=)

Javell:)

Cathrin ittespurte ein unnskyldning for koffor verken min eller Jeanett sin blogg har blitt oppdaterte i de sista, å den komme her:

hybelen.blogspot.com, hybelkaninanes gjemmested. Her blir der litt godt og blandet frå hybeltilværelsen i blokk S, å me håbe dåkk vil besøga oss der:)

Javell:S!

Eg trenge litt hjelp, folkens! Om ikkje så alt for lenge ska eg sannsynligvis intervjua Rudi Myntevik for gjenlyd.no, ei ny sia om kristen musikk (Ja, Marit, de e Sola-Leifi å Thomas, bror te Anita), å eg kan kje akkurat sei at eg vett heilt ka eg ska/bør spør om. Forslag mottas med ekstrem takk!